Cumartesi, Ağustos 08, 2009

خلينا في كان يا ما كان

zoraki goturulmus olmanin verdigi sıkıntı onu gordugum an ucup gitti. soylemeselerdi herzaman konusur gibi bakan gozlerinden tanirdim oyle cok degismis olmasina ragmen. 6 yasinda sevimli bir cocuktu son gordugumde. simdiyse ceyreklik bir afet. bana baktiginda o sarisin cocugu bulamamis olmanin saskinligi vardi yuzunde. 'saclarindan yuzuk de mi yapilmiyor artik' dedi ve gulustuk.

yeni bi sehre alismaya calismak yeni arkadaslar edinmek eda'yi daha cok ozletiyordu.

ne zaman annem muftakta agladigini duysa beni onlara yollardi. annesi calistigi icin babaannesi bakardi eda'ya. babaannesi saclarini guzelce tarar, ortadan ikiye ayirir ve orerdi. o her sabah saclari taranirken aglardi yanina inip de birlikte oynayana kadar. bunu hatirlatip 'halen daha agladigim vakitler minik pembe takunyalarinin sesini duyar gibi oluyorum, birazdan gelecekmissin gibi bekler buluyorum kendimi' dedi.


aramiza bir deniz girmisti simdiyse bir okyanus. ama bir cocuk icin deniz, okyanus demekti.